یادداشتی رسیده در باب بی اخلاقی ها در رسانه ها: چقدر محتاج امام هستیم ؟

نوشته ای را در سایت شما خواندم  که از بی اخلاقی ها در رسانه های فارسی زبان می نالید. به یاد این شعر معروف افتادم که :

گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله من                     آنچه البته به جایی نرسد فریاد است.

حقیقت ان است که ما امروز دچار بی تربیتی گفتاری شده ایم. راستی در کشوری که بنیانگذار آن، معلم اخلاق است و رهبر بزرگوارش از شاگردان آن سفر کرده به حساب می آید، این حجم از سخن سخیف عجیب نیست؟ روز گذشته یکی از سایت ها که از نام شهید والا مقام .... برخوردار است، به بهانه عکسی که مربوط به 6 سال قبل است چنان از کوره در رفته بود که حرمت هیچ کس را نگاه نداشته است. من نمی دانم نویسندگان این مطالب در کدام مکتب درس آموخته اند که این چنین قلم خویش را نسبت به همه کس می گردانند. سخن من در این جا دفاع از نور چشم مردم ایران آقای حاج حسن آقا نیست، چرا که وقتی همین روز ها کسی مانند حضرت آیت الله العظمی مظاهری -که اسوه اخلاق است- ایشان را ثمره شجره طیبه امام معرفی می کند (درحالیکه به شهادت سایت اختصاصی ایشان درباره هیچکدام دیگر از عیادت کنندگان سخنی نمی گوید و در حقیقت به این بیان می خواهد اهتمام خویش را به حفظ حرمت بیت امام نشان دهد)، به تعریف و دفاع مثل منی احتیاج نیست. بلکه غرض من آن است که به خود و به همه هشدار دهم که ورطه خطرناک بی اخلاقی ها در کمین ماست . دوست نادیده در نامه وارده سایت شما از عصبانیت ها نوشته بود حقیقت آن است که امروز آنچه در برخی رسانه ها مشهود است همین عصبانیت های کودکانه است (خواستم بنویسم جوانانه یاد آمد که این حجم از بی ادبی نمی تواند در شان جوان سرزمین اسلامی باشد)

در جامعه ای که مدعیان آزادی اش برهنگی را ترویج می کنند و مدعیان دین داری اش بی ادبی را نشان می دهند، طبیعی است که مدعیان عدالت، فقر را توزیع کنند.

آیا وقت آن نرسیده است که بزرگان حوزه و مراجع معظم تقلید و پاسداران حریم اخلاق اسلامی مسئولانه تر به عرصه قدم نهند؟ آیا حفظ حرمت نویسندگان و خانواده های آنان و گویندگان و شنوندگان آنان برعهده جامعه اسلامی نیست؟ و آیا نباید از خالی شدن جامعه از اخلاق مداران و اخلاق گرایان بیمناک بود؟

نگارنده چندان با توهم توطئه میانه ندارد ولی گاهی احساس می کنم شاید برخی به اسم دوست و طرفدار نظام اسلامی به وظیفه دشمنی مشغولند. آیا شما چنین گمان نمی برید؟